Een stukje Madeira, my dear ?

Ochtendritueel; check V. En dan gaat Marion nog wat werken, en werk ik aan mijn cursus “Nieuwe Revu liggen lezen op de bank met gesloten ogen” wat me hier, net als thuis, ook weer bijzonder goed afgaat. En na gedane zaken gaan we op pad. De keuze is gevallen op de Westkust, omdat ook dippen in de Golf van Mexico nog op onze FLuckelist stond. We hebben er al wel in gezwommen, maar dan aan de andere kant, daar waar het water Golf van Ons heet. En ook aan deze kant hebben we ooit een poging gewaagd, ik dacht in Clearwater Beach, maar dat was toen eind Februari / begin Maart, en toen was “enkeldiep” wegens de frisheid van het water meer dan voldoende. Deze keer gaan we all the way.

Via de nieuwe route zijn we in no time op de I-4, vele malen sneller dan via de verkeerslichtenlaan US27 die we normaal altijd nemen richting het westen. Ook op de Interstate zelf gaat het vlot, ondanks de diverse wegwerkzaamheden. Het wordt pas penibel in Tampa, aan het eind van de I-4, waar werkelijk de hele boel op de schop ligt (al een tijdje trouwens) en je van hot naar haar geslingerd word door de detours. Nu vertrouwde ik volledig op mijn ingebouwde navigatie en hadden we dus de bij de villa horende wat oudere TomTom One niet meegenomen, en ook onze eigen Garmin niet, die ligt zelfs nog gewoon in Nederland. Maar door al dat gebreek en gebouw neem ik een verkeerde afslag en zo zien we, ook door al de eenrichtingswegen, een mooi stukje Downtown Tampa, wat erg veel lijkt op bijv. Downtown Orlando. Leuk om een keer te zien, maar niet iets om op een to-do lijst te zetten.

Uiteindelijk komen we weer op één van de lange bruggen (de I-275) die ons naar de eilandengroep voor de kust brengt, in dit geval St. Pete’s Beach, behorende bij het Amerikaanse St. Petersburg. Daar moeten we nog een prettig stukje noordwaarts over lokale wegen, wat natuurlijk minder opschiet als over de snelweg, maar zo zie je nog eens wat. Nu is dat hier in Amerika vaak niet zo spectaculair, want het lijkt allemaal behoorlijk op elkaar, waar je ook komt. Maar vandaag hadden we toch weer even een “allejezus” momentje, in het kader van het typisch Amerikaans gedrag van “bigger is better”. Het betrof een speedbootje wat op een trailer met ons opreed, en we op die manier mooi op de gevoelige I-plaat konden vastleggen. Oordeelt U zelf.

Ik vond 1 zo’n buitenboordmotortje al enorm, maar deze man vond 1600 PK toch wat beter ! Volgens mij wilde hij een statement maken 🙂 Aan het einde van de rit arriveren we iets later dan gepland op Madeira Beach. Vorig jaar Oktober hebben we een nachtje doorgebracht op een naburig zuidelijk eiland met de naam Treasure Island en we vonden het er goed uitzien, dus ben ik via Google Earth een beetje gaan zoeken naar een publiek strand, liefst met kortbij gelegen parkeerruimte en strandstoelverhuurder. Die vonden we bij Archibald Park, een parkeerplaats voor 2 dollar per uur, 20 meter lopen naar een niet al te breed strand (ook belangrijk), openbare toiletten, redelijk schoon zelfs, en een leuke uitspanning, Madeira’s Snack Shack, op die parkeerplaats. En aan de overkant van de weg diverse eettenten en een Winn-Dixie supermarkt. Maar het is tegen lunchtijd, dus we beginnen bij de Snack Shack.

Na de lekkere Grilled Cheese Sandwich en de Hot Dog van een dikke hond, weggespoeld met een emmer lemonade, halen we koelbox en handdoeken uit de auto en struinen het strandpad op waar aan het eind de verhuurder van ligbedden, parasols en aanverwanten al op ons staat te wachten. Voor $20,- hebben we voor de rest van de dag de beschikking over 2 van die bedden, van de zon afgeschermd met een blauwe parasol. Het is er goed toeven. We liggen, hoewel het eb is, 3 meter van de vloedlijn, en het zilte nat is vandaar nog zo’n 20 meter lopen. Een ideaal strand dus.

Bij tijd en wijle wagen we ons ter afkoeling in de Golf, en het moet gezegd het zoute water is prima van temperatuur, net als de buitenlucht. Er wordt vandaag volgens de weerpersonen van de TV weer eens een record gebroken want we toucheren de 91F, wat op onze schaal bijna 33° is, prima strandweertje. Ook al door het fijne kleine briesje wat ons om de oren waait. Marion pakt daarbij ook nog wat zonnestralen, maar daar waag ik me niet zo aan. We hebben tenslotte de parasol niet voor niets gehuurd. Wat ook prettig is, is dat het niet onbenullig druk op het strand is, dus hebben we alle ruimte, en kuilen worden er al helemaal niet gegraven. Hier kun je goed aan wennen.

Na een paar uurtjes vangen we de terugtocht aan, alleen is het nu behoorlijk drukker als op de heenweg, dus staan we hier en daar behoorlijk stil op de snelweg, en met name bij de werkzaamheden. Maar net boven Tampa kan het weer vol gas vooruit. Doordat we wat laat gaan aankomen in Lindfields, en dan ook nog het zout van ons af zouden moeten spoelen, besluiten we voor de maaltijd maar wat alternatiefs. We hebben nog Campbells soep in de kast staan, en besluiten daar versgebakken brood van Panera bij te halen, een paar Oreo puddinkjes bij Target en samen met de uitstekende Boars Head vleeswaren van de Publix word dat een smakelijke maaltijd.

De avond is weer voor de kijkbuis, waar de Mysteries of Laura en Criminal Minds (ook al weer favorieten) ons bezighouden. En voor morgen staat er tot nu toe niks op het program. Of dat zo blijft hoort U morgen wel weer.