Nog snel effe een kleurtje opdoen.

Onze laatste volle dag alweer. En wat voor een dag. Het zonnetje piept al weer snel aan den einder, en de wolken, die paar die er al waren, van de laatste dagen zijn op het hazepad. Zo af en toe lijkt het net of er een wolkje wil ontstaan, maar dat is waarschijnlijk de buurman die een sigaar opsteekt.

En zo beland ik na de ochtendmaaltijd voor de laatste keer deze vakantie in ons fijne grote zwembad om nog wat op mijn manier rond te spartelen, even later, na het fotomomentje, gevolgd door mijn eega. Die zal er vandaag nog wel wat vaker in liggen, maar ik ga dit momentje koesteren. Hoezo ??

Nou, nadat ik me afgedroogd heb spring ik onder douche, want ik wil wel een beetje extra schoon aankomen voor mijn therapiesessie op South Orange Blossom Trail, daar waar ik vorige week een afspraak voor gemaakt heb. En Marion had geen behoefte daarbij te zijn, en alle winkels hebben we al zo’n beetje gezien, dus die blijft rondom huize, voor wat werk, zon en inpakvoorbereiding. Ik stap om half twaalf in de Explorer en ga weer via de 429 naar de 417, waarbij ik op het stukje Interstate in de verte wat roodblauwe zwaailichten zie en de rechtervoet ietwat optil. En maar goed ook, want de State Trooper van de FHP had nog wat verdekt opgestelde collega’s bij zich die ook graag hun quotum willen halen. Maar niet van deze jongen, die slipt er wederom netjes door.

Vijf minuten voor tijd ben ik op de plaats van bestemming, alleen is mijn behandelaar in geen velden of wegen te bekennen. Volgens een collega is hij even een klein boodschapje aan het doen en kan ieder moment terug zijn. Dat ieder moment is een dik half uur later, en hij moet beschamend bekennen dat hij dacht dat onze afspraak volgende week Vrijdag was. Maar dan zijn we helaas al weer helemaal gewend aan de halvering van de temperatuur in ons koude kikkerlandje. Sorry ‘bout that, en hij heeft even een paar minuten nodig om de spullen klaar te zetten en dan zijn we good to go.

He wordt een echte multifuckingcultie sessie want deze Hollandse kaaskop wordt onder handen genomen door een Mexicaanse Jood uit New Jersey, een Yankee in Redneck-country dus. Ephraïm Sanchez (roepnaam Jay) heeft dit voorjaar ook al aan mij mogen sleutelen, en wegens tevredenheid heb ik deze keer een ontwerp van mijzelf meegenomen. Dat heb ik ooit, ik denk een 15 – 20 jaar geleden een keer voor mezelf gemaakt, aan de wand van de studio gehangen, en nooit meer aan gedacht. Maar zoals gezegd, het werk van Jay in Maart beviel, dus moet het er maar van komen.

Ik had hem vorige week gezegd dat hij het ontwerp zelf nog wel mocht aanpassen, zijn eigen slinger eraan geven, want dat doen we graag, maar doordat hij dacht nog een week de tijd te hebben, was dat dus niet gebeurd. Dan maar “on the fly” zoals dat zo mooi heet, maar wel in overleg, en mijn basis, met wat speciale dingetjes, moest wel de overhand houden. Het is een gezellige drukte in de nieuwe locatie van de zaak, maar dat komt vooral door het personeel (er zijn meerdere werkplekken) en niet door clientèle, die is er namelijk, op mij na, niet. In de loop van de middag gaat er, behalve Jay, nog één collega aan het werk, maar verder niets, nada. Het zal allemaal wel uit kunnen. In totaal ben ik zo’n 4½ uur binnen, inclusief het wachten, een paar peukenpauzes en een leuk gesprek met de eigenaar van de studio Rick Barnett, maar de meeste tijd zit toch in de behandeling. En eerlijk gezegd, na een uurtje of drie begint dat aardig te vervelen. Dat ligt niet aan Jay, we onderhouden ons prima. Hij wil veel weten over de “Old Days” en ik pik weer wat dingen op over hoe de jongelingen werken.

Maar uiteindelijk zit het er op, spreken we weer af voor volgend voorjaar, en ga ik weer retour Lindfields, mooi ingepakt in “Ceram wrap” (huishoudfolie), het spulletje wat ik zelf zo verfoei. Het mag er na een paar uur weer af, gelukkig. Als ik aan het eind van de 417 de Interstate opduik zie ik op het viaduct al de gigantische file, en mijn zin aan koffie verteld me geen zin te hebben aan stilstaan, dus pak ik nog op de parallelbaan (waar niets staat) de eerste de beste afslag, World Drive, die me op de 192 brengt waar ik weer achterlangs ons huisje van de afgelopen 2 weken bereik. Marion heeft zich prima vermaakt, en is via Whatsapp op de hoogte gehouden. Eén koffer is inmiddels geheel met 23 kiloos gevuld, en de ander dreigt ook in die buurt te komen. Toch knap, met 26 kilo totaal heen gaan, in onze ogen niet veel te kopen, en dan met de volle toegestane 46 kilo en extra zware rolkoffers weer huiswaarts te keren. Dat gebeurt ons niet weer (is iedere keer weer het devies 😉 )

Het is Vrijdag, dus eten we, en dat zal geen verrassing zijn, bij TGI-Fridays. We gaan helemaal los, met voorgerecht en al (Ahi Tuna & Buffalo Wings) en 2 vleesgerechten van de whiskeystoker uit Lynchburg TN. En daar hoort tegenwoordig natuurlijk een cocktail bij.

Thuis rommelen we nog wat verder met koffers en rolkoffers, richten het huis weer in naar oorspronkelijke staat en verorberen zo veel als humaan mogelijk is het restant uit kast en koelkast. En net voordat Hawaii 5.0 begint ontworstel ik me van de plastic laag om mijn been, spoel hem af met heet water (niet fijn, maar haalt wel de brand er uit) en genieten we nog wat na van deze vakantie. Morgen op tijd eruit en dan vangen we de terugreis aan. De boardingpassen zijn al automatisch door United, inclusief PréCheck voor de security, op onze telefoons gezet, dus daar hebben we geen omkijken naar. Retour gaan we deze keer via Chicago, en Zondagmorgen vroeg hopen we te landen in Amsterdam. Mocht daarover wat te melden zijn, dan komt dat verslag uit het thuisland, net als een epiloog, mocht die er komen. Lezers, bedankt voor het lezers, en reageerders, bedankt voor de reacties. Nog 4 maandjes en we mogen alweer. Het blijft een straf. C Ya All !!

PS. De kleuren trekken nog wat op in de komende paar weken. Prima werk !