Radeloos teruggrijpend op het verleden.

Als je dan helemaal niks te melden hebt, behalve; ontbijten, zwemmen, lunchen, koffie slurpen, beetje webwerk, zwemmen, luieren etc., dan voel je je als schrijver van deze herinneringsblogjes toch aardig onthand. Oké, we hebben vandaag onze eerste regenbui, hoewel “buitje” is meer op zijn plaats, van deze vakantie meegemaakt. Eigenlijk twee zelfs, maar die waren zo kort dat terwijl ik het op Feesboek wilde melden, ze al weer over waren. Ook daar (gelukkig) geen grote verhalen over te melden. Dus moest ik wat anders verzinnen, wat dat doen bloggers nu eenmaal graag en goed.

Dus neem ik jullie mee naar bijna 25 jaar geleden, naar onze 2^e keer Florida. Het volledige verslag, althans de dingen die ik me nog kon herinneren, kan iedereen natuurlijk, gelardeerd met foto’s op onze reissite nalezen mocht hij of zij dat believen, maar vandaag ga ik er wat uitlichten wat nog steeds actueel is. Het zit namelijk zo, ik ben onlangs begonnen, in het kader van een enorme opruimactie thuis, met het digitaliseren van oude VHS banden (zo’n 150 stuks, inmiddels gelukkig allemaal omgezet in enen en nullen) en daar zaten ook vakantiebanden bij. De oudste uit 1988, maar die ik nu aanhaal dateert uit 1991, de eerste keer dat we een echt huis hadden in Florida.

En een heuse Amerikaanse automobiel, een Buick Lesabre uit dat bouwjaar, uiteraard wit, want dat waren ze allemaal bij Alamo, keurig rondom voorzien van stickers van de verhuurder, en voor wie het dan nog niet duidelijk was dat het een huurwagen was stond er ook nog “Rental” op de kentekenplaat. Maar het zou ons boeien, vergeleken met de Kadett en de Panda thuis was dit het ultieme slagschip, en of eventuele straatrovers ons als toerist zouden herkennen, daar sloegen we ons wel doorheen. Toen het later toch wat penibel werd, met name in de wat mindere buurten in Miami waar zulke uitstallingen van “beroof me, ik heb cash en cheques aan toonder (en een fraai fototoestel/videocamera” zeer gewaardeerd werden, zijn de uiterlijke kenmerken van de huurauto’s aangepast en viel je niet direct meer op. Maar daar gaat het vandaag niet om.

In het begin was ik, toen nog een nieuweling, zowel in de omgeving en als camerabezitter, uiterst fanatiek en moest werkelijk alles vastgelegd worden. Later werd dat hard minder en werd de camera graag doorgegeven aan eventueel reisgezelschap, zogenaamd voor een “nieuwe, frisse blik” en op een gegeven moment ging hij zelfs niet meer mee op vakantie. En tegenwoordig heeft iedereen, ook wij, een veel betere camera gewoon in de broekzak of tas. Maar toen moest alles op video, zo ook de rit van “ons huis” naar o.a. Disney World, via de fameuze US 192, de belangrijkste toeristenweg van toen.

We zaten, zoals zo wat iedere toerist die niet aan International Drive in een hotel zat, aan de oostkant van de 192, the place to be. Aan de westzijde van de I4, 192 West, zat hoegenaamd niets, maar aan onze kant was het vergeven van hotels, motels, restaurants en shopping outlets. Hoe dichter je bij Disney kwam, hoe meer. Wij “woonden” op Dyer Blvd, zo’n beetje aan het eind van de toeristenbeschaving, dichter bij Downtown Kissimmee en dus dichter bij de normale mensch, wat zich uitte in Pawn Shops, XXXclubs, kroegen voor de locals, Chinese afhaal en autohandels. Die zitten er nog steeds, maar het stuk tussen Dyer en de I4 is wel erg veranderd. Meer bebouwd, maar veel ook ondertussen al weer afgebroken en/of verwaarloosd. Veel van de Outlets zijn verdwenen, of verkast naar de grote outlets richting I-drive, kortom veel veranderd. Er zijn nu zelfs voetpaden, toch een stuk prettiger dan op de rijweg of in de berm wandelen. En de weg is zelf ondertussen ook al weer een paar keer op de schop geweest, wat zeker een goede verbetering is.

Maar de sjeu van toeristentrekker is er wel een beetje af, die begint nu pas bij de afslag naar LBV, de 535. De nieuwe sjeu zit nu aan de westkant van de I4, waar steeds meer winkels, en vooral restaurants komen, met name door de aanwas van accommodaties links en rechts en verderop aan de SR27. Maar daar gaat het nu niet over. Ik heb uit de archieven een stukje film van rijden op de US192 East aan elkaar geknutseld om het verschil met nu aan de Floridagangers van nu, later en de laatste jaren te laten zien. En voor mezelf natuurlijk, leuk om te doen en weer te zien. Doe der mee wat je wilt, ik was weer een middag van de straat, en met dit weer zoiets te doen, met het zwembad aan je voeten (en regelmatig er in te vallen) is voorwaar geen straf.

Nu de schrijfdriften weer bevredigd zijn is het tijd voor een maaltijdkeuze, en met het advies van onze Florida culinair consulente in het achterhoofd gaan we vandaag voor de vis. We hadden dat advies al een keer opgevolgd, maar de toevoeging; “Woensdag, Bang Bang Shrimpdag” kon toen wegens, oh wat erg, strandbezoek aan de Golf niet doorgaan. Maar de Donderdag erop smaakten de garnalen zo goed dat we vanavond weer voor de Bonefish Grill kiezen. Misschien iets te dapper, maar we bestellen ieder de Bang Bang Shrimp, met daarbij nog een hoofdgerecht. En dat het BBS Woensdag is lijkt erg duidelijk, op vrijwel iedere tafel komen ze aan bod. En ze zijn ook vandaag weer erg lekker, en nog 30% goedkoper ook ! En ook nu weer goed vullend, maar toch gaan ook de Kobe-burger van Marion en de Thai Shrimp van mezelf er met smaak in. Ruimte voor een toetje, of zelfs maar een koekje bij de koffie thuis is er dan echt niet meer.

Bij de koffie is het weer prettig kijken naar Laura met haar mysteries, Criminal Minds en de voor ons nieuwe Chicago PD, die ook wel om aan te zien is. We overleggen nog wat over morgen, het Orlando Eye is nog steeds buiten werking, komen tot de conclusie dat we morgenochtend wel zien wat, en of we wat gaan ondernemen. Maar daarover hoort U morgen wellicht meer.