Het zat er aan te komen, en is onvermijdelijk.

Zijn we er klaar voor. Nou, aan de ene kant wel, maar aan de warme kant natuurlijk niet. Vandaag transformeren we van 86F naar 12C, een meer dan halvering van het warmte gevoel en meer dan een verdubbeling van de hoeveelheid stof dat ons lichaam omsluit. Maar het is helaas niet anders, we moeten weer huiswaarts.

En eigenlijk vinden we het ook wel weer tijd voor. Niet dat je niet kunt wennen aan de dagelijkse sleur van nietsdoen, onder een veranda aan een zwembad zitten waar je bij tijd en wijle ook nog eens ongegeneerd in kunt vallen, maar weer een beetje actief worden heeft ook zijn charmes. En er wacht thuis natuurlijk nog een veestapel die we ondertussen ook wel weer eens willen zien. En je moet af en toe ook nog eens werken.

Vandaar dat voor vandaag zelfs de wekker, achteraf onnodig, gezet is. Koffers zijn op toilettassen na gepakt, toucheren met z’n tweeën net de 99Lbs en de rolkoffers zijn ook volledig vol, vooral die van mij, waar ook nog wat gewichtig spul in zit wat absoluut niet meer in de koffers kon. Maar we zijn TSA Pré, dus die hoeft bij de beveiliging niet meer open (dacht ik toen nog). En zo zijn we bijna klaar voor vertrek. Nog een laatste ontbijtje, waar we tot genoegen zien dat we scherp ingekocht hebben, dus verdwijnt er weinig in de trashbin. Nog even de stofzuiger door het huis, de was en afwas in de daarvoor bestemde apparaten en onze USA-vlag sleutel gaat dit jaar voor de laatste keer in het slot van de voordeur op Primrose Drive – Kissimmee.

Voltanken van de Ford is gisteravond al gebeurd en zelfs voor minder dan 2 Dollar per gallon, toch rond de 15 $ent minder P/G als bij aanvang van deze vakantie. Zo werkt dat hier, olie goedkoper, prijs aan de pomp naar beneden, olie duurder, prijs aan de pomp omhoog, en dus kan de prijs per dag wel anders zijn. In Nederland werkt het ook wel ongeveer zo, alleen zijn prijsverhogingen in een seconde geregeld, en komen prijsverlagingen altijd weken later, zogenaamd afhankelijk van de oude voorraad. Laaielichters eerste klas zijn het, maar we zijn er van afhankelijk en dat weten ze.

Maar goed, met volle tank richting MCO (airport), zien we dat de nieuwe afslag Boggy Creek waarschijnlijk bij de volgende vakantie wel klaar is, en de auto, na Marion bij United, afleveren bij Alamo. De balans is vandaag niet 0 (nul) zoals altijd, maar $0,30 waarvan 2 cent tax. Dit megabedrag was volgens het bonnetje een accu en bandenspanningsbijdrage ???, nooit van gehoord, net als de dame van Alamo trouwens, die het weet aan een computerfoutje. Ik kon dat aan de balie zo laten refunden, maar voor dertig cent loop ik geen meter om, laat staan dat ik ook nog eens aan een balie om 3 dubbeltjes moet gaan zeuren. Die gaan wel mee in de klacht die nog lopend is, en we op verzoek van Alamo na de vakantie verder over gaan bakkeleien.

De koffers zijn zo weg, we doen nog een bakkie en wat laatste zon en voorbijgangers en gaan dan door de goedgekeurde gang van de security. Schoenen blijven aan, riemen blijven om en de laptop e.a. mogen gewoon in de koffer blijven. No problemo….., althans totdat mijn koffer door de scanner gaat. Wat daar op het beeld verschijnt zou ook mij doen fronsen, want behalve de laptop en 2 vesten (we gaan weer naar huis 😉 ) zitten er nog wat kleine auto- en motoronderdelen in waar wat draden uitsteken, plus een verlengsnoertje en stekkerdoos en een mondharmonica. Het geheel ziet er nog al vreemd uit, dus de koffer moet even open en ik moet de artikelen even benoemen. Een minuut later mogen we weer verder.

We hebben weer een volle 737-900 naar Chicago, met deze keer een vrouwelijke chauffeur, en dat is te merken. Bij het instappen was het al een beetje aan temperatuur, wat we weten aan de buitentemperatuur, maar gedurende de hele vlucht bleef het standje sauna, met de luchtblazers vol open. Zelfs Marion had het warm, iets waar ze niet gauw over klaagt. De vlucht ging wel een stukje vlotter dan het schema aangaf, maar de landing was een van de bumpyeste die we in jaren meegemaakt hebben. Of dat aan de stuurvrouw lag of aan de boorcomputer, we zullen het nooit weten.

Na nog een 20 minuten taxiën zijn we bij de United terminal en kunnen we al een beetje wennen aan de temperatuur in Nederland, het is hier al weer iets frisser als in Orlando. Door de snellere vlucht is de layover bijna 3½ uur en die brengen we deels buiten en binnen door tot dat we een uur voor vertrek weer door TSA Pré security gaan, die deze keer niets vreemds in de onveranderde koffer zien en door de prachtig verlichte tunnel van de B naar de C terminal, vanwaar we vertrekken.

Het groepsinschepen verloopt weer feilloos en de ogen kunnen weer toe. Even open voor het snackje (crackers & cheese), maar de maaltijd sla ik, in tegenstelling tot Marion, over. Zelf merk ik, afgezien van de af en toe heftige, en aangekondigde, turbulentie helemaal niets van de vlucht, terwijl Marion toch weer behoorlijk van haar Seagate profiteert. Maar ook wel behoorlijk wat slaap pakt. We zijn wel op tijd wakker voor het “ontbijt” en een uurtje later volgt de zachtste landing ooit op Schiphol. En wel op de Kaagbaan, dus taxiën is er nauwelijks nog bij. Even een rokertje bij het Holland Casino en dan daar net om de hoek naar een door de verbouwingen bijna verborgen doorgang naar de douane. Doordat “verborgene” staat er nagenoeg niemand en wandelen we, na een blik door mij op de monitoren, naar bagageband 15. Was Marion er niet geweest had ik daar waarschijnlijk nu nog gestaan, want band 15 was de bagageband van de United vlucht uit Washington. Macht der gewoonte, want normaal is dit de vlucht van onze voorkeur. Chicago was 3 banden verderop.

Maar zoals gezegd, de vrouw was wat oplettender, en kreeg als beloning haar vest uit mijn rolkoffer, en uit solidariteit heb ik het mijne ook maar aangedaan. Of was het nou door de kou 😉 Daarin was nu plaats voor de taxfree spullen en even later kwamen onze roodwitblauwe kofferbanden voorbij glijden en konden we door de groene poort. Niet die bij onze band, want daar stond, door 5 vluchten op band 18 en 19 een rij van hier tot Badhoevedorp, terwijl één poortje verderop, op één persoon in ondervraging, helemaal niemand stond, dus binnen een vloek en een zucht stonden we buiten. Iets verder buiten kwam de P3 bus ook voorgereden en een kwartiertje later rijden we de A9 op, om nog geen 5 kwartier later ons eigen parkeerplein op te rijden. En weer een kwartier later is de automobiel uitgepakt, zijn de katten bijgeknuffeld en staat er een kopje Douwe Egberts, maar wel met en chocolatechip koekje voor ons op tafel. We zijn weer thuis, en kijken al weer uit naar de volgende.

Dus zult U, indien gewenst, over 4 maanden weer mee kunnen lezen over onze Floridabelevenissen. Maar eerst is er (hopelijk) deze week nog een epiloog, en het restant van de foto’s in een album.