3x Ontbijten per dag, dat moet kunnen.

Rituelen en tradities zijn er om te koesteren, dus een korte samenvatting van de ochtend; opstaan, jusje + Chip Ahoy koekje mee naar het terras, Ipad op WFTV nieuws, koffie klaarzetten, peukie roken, Marion wakker maken, ontbijten met Kelly & Michael, douchen en niet lang daarna op pad.

 

Dat is iedere Floridavakantie meer regel dan uitzondering, dus daar hoef ik in komende verslagen geen woord meer aan vuil te maken. Of de koekjes moeten opraken, dan volgt er weer een verslag. Wat er dan gebeurt kan per dag verschillen, maar kost altijd geld. Dat zal vandaag niet anders zijn want we reizen voor de eerste keer deze vakantie af naar de Oostkust, Ormond Beach om precies te zijn, naar de Intersection (kruising de wegen) van de A1A en de Interstate 95. Daar vinden we Destination Daytona, het motorrijdersdorp van wijlen Bruce Rossmeyer. In een ander recent reisverslag hadden we gelezen dat het ondertussen een desolaat dorp aan de rand van de afgrond zou zijn, en dat wilden we wel eens met eigen ogen zien. In Maart was er nog niks aan de hand.

 

Maar daarover later meer. We worstelen ons via een deel sluiproute eerst nog een stuk US192 door om dan vrijgemaakt de tolweg 417 richting Sandford te begeven. De Interstate 4 is voor ons nooit een optie, maar zeker op dit moment niet, want buiten de “normale” knelpunten (lees; de afslagen naar de diverse pretparken), ligt hij bij Orlando behoorlijk op de schop, met alle vertragingen van dien. Er lijkt iets meer lucht te komen volgens de nieuwszenders, maar het gaat nog tot behoorlijk in 2016 duren eer dat allemaal gereed is. Ook de 417 heeft zo een knelpunt, ter hoogte van de afslag MCO (Orlando International Airport), waar ze 2 gigantische fly-overs aan het bouwen zijn zodat je straks niet gehinderd door verkeerslichten op Boggy Creek Road het vliegveld kunt bereiken. En het doet ons deugd mede te delen dat de belangrijkste, die vanuit Kissimmee, zijn voltooiing nadert. Die moet bij ons volgend bezoek in Maart wel in gebruik zijn, dunkt mij.

 

Vanuit de andere kant (Sandford) zijn ze minder ver, en is er op de 417 zelfs maar 1 rijstrook beschikbaar, maar daar zouden we op de terugweg nauwelijks oponthoud van ondervinden. Ook het laatste stuk I-4, vanaf Deland richting Daytona, wat door de werkzaamheden beter moet gaan aansluiten op de Interstate 95 (Jacksonville > Miami) schiet al behoorlijk op, en ondanks dat het hier tijdelijk van 4 naar 2 rijstroken, en de laatste kilometer naar 1, kunnen we ook hier, zowel heen als terug, vlot doorrijden en hoeft de cruisecontrol niet vaak van de 80 af. 80 ?? zegt U, je mag er toch maar 70 ?? Inderdaad, maar ik zal het nog één keer, zoals ik al talloze malen aan Marion heb gedaan, uitleggen; Als toerist, is mij verteld, heb je altijd 10% speling. Tel daarbij de 3 mijl correctie op die ze hanteren bij overtredingen, dan kom je precies op die 80 mph. Da’s toch volkomen logisch, of niet.

 

De I-95 ligt niet op de schop, dus draaien we vlot afslag 273 af, en een halve mijl verder de parkeerplaats van Destination Daytona op, om te zien dat het nog lang geen Desolate Daytona is. Oké, binnen bij de dealer staan op de verdieping geen “used bikes” zoals gewoonlijk, maar in de tent ervoor staan er wel een kleine 200. En de vrijgekomen ruimte is inderdaad volgeplempt met kleding en ander merchandise, want dat verkoopt met zo’n evenement nu eenmaal wat sneller als een motorfiets. En de verlaten pleinen (normaal parkeerterrein) zijn nu bezet door enorme trailers van onderdelenboeren die de komende dagen diezelfde trailers omtoveren tot gigagrote winkels en showrooms. Ook de begane grond staat weer volgepakt met de 2016 modellen die achtermekaar aangeleverd worden door de Harleyfabriek. En natuurlijk ook met veel kleding en aanverwanten (verzin iets, pleur er een Harley logo op en het brengt geld op), maar dat is eigenlijk het hele jaar door zo. Ik denk dat de schrijver(s) van het doemverslag net op het verkeerde (omslag)moment aanwezig waren, want in onze ogen is het niet anders dan de afgelopen jaren. Business as usual.

Om de business toch maar wat te boomen parkeren we de Explorer in het straatje achter de Harley Davidson outletwinkel om daar binnen te kijken of er nog wat van onze gading is. De omvang en omslag van HD spullen is zo gigantisch dat deze grote winkel altijd wel volgepakt is met “overjarige en oude” modelletjes die vaak nog geen half jaar geleden als nieuw op de markt kwamen. We zijn wel een stukje kieskeuriger geworden in de loop der jaren, maar toch vinden we altijd wel iets in het enorme aanbod. Zo ook deze keer, en dus gaat er een gevulde tas de hoek om, rechtstreeks in de kofferbak van de Ford.

We wandelen daarop in een stralend zonnetje naar de overkant waar de reguliere winkel van deze grote, meervoudige Harleydealer ons lokt. Hier ligt de hoofdzaak van onze missie, het veroveren van de jaarlijkse snowglobe voor onze kerstverzameling. En net zoals bij Walmart verlaat je ook hier nooit het pand met maar 1 artikel. Vanwege blijvende lekkage van mijn portemonnee (er lekt constant geld weg)schaf ik een nieuwe aan, hopende zo het lek boven te  krijgen, al blijkt dat al snel een kansloze missie. Wederom gaat er een goedgevulde tas met tas achterin de Explorer. De rest van de nering laten we voor vandaag links liggen, het is tijd voor het zwembad.

Alleen ligt dat zo’n 75 mijl verderop, en moet er eerst nog wat geluncht worden. Een lichte, anders is er geen ruimte en trek meer voor de avondmaaltijd. Dus valt de keuze op de Mac, vanwege de lekkere koffie, die we met een warm appelgebak willen combineren. Eenmaal in de DeBarry vestiging, die we ook een jaar geleden al eens aandeden, zien we dat er ook All Day Breakfast aangeboden wordt, en ik heb ineens zin in een EggMcMuffin, en Marion lust wel een paar pancakes, dus het appelgebak kan het schudden. Dit alles word weggespoeld met een werkelijk heerlijke Mocha Latte, en even later kunnen we sterk aangesterkt de I-4 West weer op. Na een stukje 417 verlaten we die bij International Drive voor ons dagelijks bezoek aan de Walmart, deze keer die aan de SR535, waar een paar kleine boodschapjes plus wat medicinale bestellingen en de gebruikelijke cashbackdollars (goedkoper kun je ze niet krijgen) met ons verder reizen, richting zwembad.

 

Na veelvuldig gebruik van het, inmiddels op juiste temperatuur gebrachte zwembad is het tijd om te kiezen voor de hoofdmaaltijd van vandaag. Met de lunch van Marion nog in gedachten heb ik wel erg veel zin in pannekoeken, en die van het ontbijtmenu van de Krakende Barrel vindt ik wel bijzonder lekker, en zijn de gehele dag verkrijgbaar. Zo gedacht, zo besteld, en ik neem er dan ook nog een portie dik gesneden bacon en een schaaltje gefrituurde appels bij om er echte Hollandsche pannekoeken van te maken. De er al in gebakken walnoten maken het een zeer smakelijk geheel. Marion gaat voor een “gewoon” avondmaal, en zoals altijd is de rekening weer verbazingwekkend laag bij dit boerenrestaurant. En dat is na het leeglopen van de beurs vandaag altijd welkom 🙂

 

De avond zitten we grotendeels voor de platte kijkbuis (iets wat deze week nog wel vaker voor zal komen) want een aantal van onze vele favoriete series, Big Bang Theory, Scorpion en NCIS LA, komen met nieuwe afleveringen. Je bent tenslotte niet voor niets TV verslaafd. En als dit verslag klaar is en Marion nog wat thuiswerk heeft verricht duiken we onder de wol. Morgen staat, behalve het vervelende zwembadgebeuren, o.a. een bezoekje aan de Florida Mall op het program, en wat er verder nog voorvalt zien we dan wel weer. En dat hoort U morgen als vanzelfsprekend ook.