Zoals het bedoeld is, een rustige dag.

Het is toch nog mooi laat geworden gisteravond, maar het voordeel is dat we redelijk door blijven slapen en er “pas” om zeven uur uit zijn. Omdat het roosterbrood voor de broodrooster gisteravond bij de Publix uitverkocht was, hebben we besloten om dit dan maar bij Walmart op te halen, en het liefst nog voor het ontbijt. Dus staan we na de koffie al rond 8 uur bij de megastore om de hoek, waar een gigantisch Giant brood samen met nog wat andere spullen (bij de Walmart koop je nooit 1 ding) in de kar verdwijnt. Helaas is het verlangde drijfstoeltje niet meer verkrijgbaar, het is tenslotte al bijna winter !

Zo redeneren ook de weerpersonen op WFTV Channel 9 Eyewitness News (die vreemd genoeg op kanaal 10 van onze TV zit), die een koufront, en tevens het begin van het “droge” seizoen aankondigen. Deze week nog temperaturen van rond de 30°, maar vanaf volgend weekend klapt de boel drastisch naar beneden naar 26 à 27°, en zie je geen regen meer. Bah, wat erg toch 🙂

Tijdens het ontbijt komen we er achter dat eieren bakken een stuk beter gaat met bakboter, en het alternatief, een gekookt eitje, beter smaakt met wat zout en peper, dus ook na deze ronde koffie doen we weer een winkel aan, in dit geval de Target. En daar hebben ze ook nog een laatste restje drijfstoeltjes in de aanbieding, dus ook dat probleem is opgelost. Helaas werkt ook hier de pinpas, net als gisteren bij de Publix, niet naar behoren, terwijl hij bij Walmart, met de door ons vorig voorjaar ontdekte “stick & slide” methode, prima functioneerde, zelfs met $100,- cashback. Blijft vreemd.

Maar we hebben weer wat boodschappen in huis en op Zondagmorgen voor tien uur al weer 2 winkels bezocht, met een ontbijtje tussendoor. Het moet niet gekker worden. En ook is de Ford al uitgebreid op de gevoelige Iphoneplaat vastgelegd (met onze favoriete winkel op de achtergrond) en hebben we ook de “specialty” ontdekt. Geen satnav, maar Sirius Radio die volop werkt, dus knalt Ozzy’s Boneyard vrolijk door de vele speakers. Beter !!

Zo langzamerhand is het wel tijd en temperatuur om de tobbe eens van dichtbij te gaan bezoeken. Vanmorgen kwamen we erachter dat die nog best fris was, en had ik de thermostaat al wat opgeschroefd, zodat als hij aansloeg (de timer staat op 8.00 uur) we een paar uur later een toch wat acceptabelere watertemperatuur zouden ontmoeten. Hij zat tegen de 20° aan, wat in Nederland misschien nog te doen zou zijn, maar hier mag het wel een graadje of 4/5 meer. Alleen was er na een paar uur geen verschil, en stroomde er nog fijn fris water het bad binnen. Dus maar weer eens op onderzoek, en al snel bleek dat de heater helemaal niet aan stond. Maar ook dat is geen beletsel voor deze allround monteur, dus even een kastje lospeuteren en een schakelaar om, en een paar minuten later stroomt het verwarmde water rijkelijk onze grote tobbe binnen.

De reden dat het zwembad op standje schaatsen staat is ons al snel duidelijk. De afgelopen 2 weken heeft onze landlady Joanne met een aantal vriendinnen in “ons” huis gebivakkeerd om wat upgrades/updates door te voeren. 2 slaapkamers gemetamorfoost met een nieuw verfje, nieuw behangetje, nieuw bedgerei en een paar nieuwe flatscreens, en dan is er natuurlijk weinig tijd om te zwemmen. Ook al omdat ze de vrije tijd vrijwel compleet in de parken en restaurants hebben doorgebracht 🙂

En dan hoeft de poolheat niet te draaien, vanzelfsprekend. Maar dat knopje had op hun Zaterdag van vertrek rustig om gemogen, hoor. Het wederom opwarmen naar een fijne temperatuur zal al snel een dagje duren. Maar we besluiten op een gegeven moment de sprong (en dat moet je zeker niet letterlijk nemen) toch maar te wagen, en na een stuk of wat hartoverslagen en naar binnen slaande organen is het redelijk te doen. Je koelt er in ieder geval goed van af.

Na deze poolervaring is het toch weer tijd om het pand te verlaten, want er moet natuurlijk ook geluncht worden, en de toko van meneer Bell zit om de hoek. Nadat we eerst bij buurman Harley Davidson wat onderdelen besteld hebben laten we Taco voor ons 2 fijne Chicken Quesadillas in elkaar prutsen, en zo is de eerste traditionele lunch ook weer binnen. De rest van de middag besteden we in en rond de pool aan luieren, zonnen en het versturen van klachten naar onze vervoerders van afgelopen dagen.

Bij United wordt de excuusvoucher verzilverd en verschijnen er 5000 extra mijlen p/p op onze United-teller, en de vrienden van Alamo krijgen een epistel om de oren met de vraag waarom stationmanagers de afperspraktijken van de baliemedewerkers hebben overgenomen nadat steeds meer mensen van de “skip the counter” en “savetime, use the kiosk” mogelijkheid gebruik zijn gaan maken. Heel benieuwd wat daar voor een antwoord op komt. En ook word er een afspraak telefonisch vastgelegd voor later deze vakantie. Is dat ook maar gebeurd. De eerste vakantiemaaltijd komt niet volgens traditie van Outback (waar we ongetwijfeld nog wel een keer heengaan), maar van de, al een tijdje, nieuwe favoriet Texas Roadhouse.

Deze keer denken we er wel aan, en bellen eerst even op. De “Call Ahead” service is volgends de Texanen geen reserveringssysteem, maar een belletje zet alvast jouw naam op de wachtlijst en je krijgt een conformatienummer, een tijdstip wanneer je verwacht word en het verzoek om ±15 minuten tevoren aanwezig te zijn. Bij aankomst krijg je een pieper met de boodschap dat het 10 tot 15 minuten kan duren voordat je naar de tafel gebracht word, en die pieper gaat ook stipt na 15 minuten af. Ik ken echte reserveringssystemen die slechter werken 🙂

We gaan jullie niet meer vervelen met foto’s van de maaltijd, dat zou een herhaling van zetten zijn, maar de Filet Medallions en de Ft. Worth Ribeye smaakten weer voortreffelijk, net als de boontjes, sla, appelmoes en de cholesterolbom die ze hier volgeladen gepofte aardappel noemen. En de automobiel stond, door een gelukje, net 6 meter van de ingang, en dat kwam ook nog eens doordat er een weg van 6 meter breed tussen zat. U snapt dat er op deze maaltijd niets af te dingen was. En afdingen op de prijs doen we al helemaal niet, die was gewoon goed.

Op weg naar de koffie zien we nog een nieuwe kandidaat voor een maaltijd in de toekomst. In het pand waar voorheen Hoolihans zat (voor de kenners) komt binnenkort, wanneer konden we zo snel niet zien, een vestiging van de immens populaire Manny’s Chophouse. Iets om in de gaten te houden. Thuis drinken we wat koffie (bij het zwembad uiteraard), zetten op verzoek van de landlady de berg afval van de metamorfose aan de weg, kijken we wat TV en bereiden we ons voor op morgen. Dan gaat de reis naar Daytona, of liever gezegd Ormond Beach waar we ons pré-Biketoberfest beginnen. Donderdag begint het evenement, vandaar dat wij nu alvast naar Harley dealer Bruce Rossmeyer gaan, want in hun outlet hangt nu nog de hele voorraad, in de juiste maten, en dat zal ongetwijfeld minder worden als de 100 à 150.000 andere motorliefhebbers in town zijn.

Maar dat is morgen, dus daarover morgen meer. Sweet dreams !