Het begin is niet helemaal rimpelloos, maar verder prima.

We schrijven Vrijdag 9 Oktober, dag van de definitieve voorbereidingen voor de vakantiereis. Als eerste worden de katten uit de weg geruimd, een klusje dat Marion voor haar rekening neemt. Ik haal de diverse koffers van diverse lokaties en print nog wat noodzakelijke en overbodige paperassen uit en ga dan aan het werk, ook dat moet doorgaan.

 

Als het werk er op zit en we naar onze traditie geworden Thaise Vakantiemaaltijd toe werken, verbazen we ons dat er nog geen mailtje of melding op de United-app is over online-inchecken. Dat zoeken we na de curry wel uit, was het plan, maar een lekker bakkie Douwe Egberts en opgenomen TV series kijken doen ons dat een beetje vergeten. En als het dan werkelijk zo laat word dat we echt moeten gaan inpakken, komt het inchecken weer naar boven. Met de app op de phone lukt het niet, en ook via de United website en ons vasteklantennummer maken we geen kans. Dus maar even met de Indiase klantenservice gebeld, die al snel doorheeft waar de kink in de kabel zit. 

 

Niet in het feit, zoals wij dachten, dat het een United vlucht was, maar de tickets van partner Lufthansa afkomen (was nog al wat goedkoper ?!?) deed ons de incheckdas om, maar de “vreemde extra vlucht” op de terugweg zorgde voor wat elektronische paniek. Vreemd genoeg kon die nu wel gelijk weggehaald worden, in tegenstelling tot die eerdere keren dat ik dat telefonisch aangekaart had. Maar goed, de kink was uit de kabel en een paar tellen later staan de boardingpassen op de telefoon, en kunnen we eindelijk koffers gaan pakken. Maar dat is vloek en zuchtwerk, da’s logisch toch.

 

Een kort nachtje later zijn we “voor dag en daverdauw” (mooie uitdrukking toch) op pad naar onze Nationale luchthaven, waar we tegen half negen vlotjes en fileloos op P3 aankomen, maar nog niet direct binnen. Geweigerd aan de slagboom, met als commentaar uit de intercom; probeer de andere maar of koop een kaartje en zoek het na de vakantie maar uit. Dus mochten de achteropkomers (gelukkig niet veel) mooi achteruit en doen we een poging bij slagboom 2 die onze Visa CC wel keurig op eet en met een goedkeuring weer uitspuwt. Lag het toch niet aan de kortingscode die we semi-legaal gebruikt hebben. En de auto kon mooi vooraan op 204, prima.

 

Bij de United balie wacht ons de volgende verrassing. Eigenlijk zeg ik het verkeerd. Het moet zijn, bij de United balie wacht, punt. Want dat doen we/ze in groten getale, wachten. Een rij die begint bij de draaideur als je de terminal binnenkomt. Gekscherend zeg ik nog tegen Marion dat we te zuunig bent en niet de $29,- pp wilden betalen om over het rooie kokosmatje te mogen lopen, en nou mooi achteraan mogen sluiten bij “het gewone volk”, maar ook de uitverkorenen, of zij die een moment van uitverkorenheid gekocht hebben, mogen in eenzelfde rij, maar dan aan de andere kant.

 

Er worden deze ochtend 3 vluchten ingecheckt waarvan vandaag de passagiers te vroeg, op tijd en te laat zijn, oftewel allemaal tegelijk. En met het nieuwe veiligheidssysteem op Schiphol (geen scans meer bij de gate) dient het vragenuurtje voor de Amerikagangers al voor die tijd gedaan te zijn, en U kunt wel raden waar; in de rij voor de bagagedrop. En daar gaat een beetje tijd in zitten, een beetje veel, eigenlijk.

 

Maar ook daar komen we uit en mogen we na een rokertje in de buitenlucht de roltrap op om te zien waar we de rookruimte van, en het geliefde Cafė Amsterdam zelf, aan opgeofferd hebben. Een soort carrousel-achtig scansysteem voor de handbagage met direct erachter de bodyscans, en daar weer achter de paspoortcontrole, die voor EU  klanten ook weet geheel elektronisch verloopt. Het gaat redelijk vlotjes, maar het is dan ook nog niet echt druk. Maar wel een verbetering, denk ik.

 

En dan is het tijd voor ontbijt, vakantieontbijt uiteraard. Nu het voornoemde Mokumse café ter ziele is gaan we naar de plaatsvervanger die een roltrap lager zit, huppeldepup en huppeldepup, voor heerlijke bacon&eggs ciabatta, heerlijk helder Heineken en cappuccino. En ook hier weer een rookruimte binnen handbereik. #nieuwstamcafé .

We shoppen nog wat SeeBuyFly en togen dan naar gate D4 waar we nagenoeg zo door kunnen lopen de 767-300 naar Washington DC in, een uurtje of 8 verderop. Over de overtocht valt niet heel veel te melden. Marion kijkt via haar nieuwe speeltje (1TB Seagate mobiele harde schijf met Wifi, waar 5 apparaten onafhankelijk van elkaar verschillende films, series etc. kunnen kijken) wat series, met af en toe een tukje tussendoor en zelf luister ik 8 uur lang naar de muziek van de ouderwetse Ipod, waarvan ik af en toe ook wat hoor, tussen de tukjes door. Maar dat is altijd nog beter dan het inflight entertainment systeem, want dat werkt niet voor het klootjesvolk in de koelieklasse, zelfs niet bij onze beenruime stoelen. Maakt ons niet zo veel uit, wij hebben entertainment bij ons, maar sommige medereizigers vinden het werkelijk een ramp. Die wordt dan ook door United gecompenseerd met duizendmaal excuus, en klaagvouchers waar de mijlvrienden van United (ook wij dus) een fiks aantal extra compensatiemijlen kunnen claimen. Waarvoor vriendelijk dank.

Het voedingsgedeelte is ook nu niet spectaculair; crackertjes met creamcheese net na het opstijgen, “pasta or chicken” onderweg, waarbij ik voor het eerst in mijn vliegend leven voor de pasta ga, en nu dan ook definitief voor het laatst. Ik had toch niet zo’n honger na de heerlijke ciabatta in Mokum, dus wilde de gok wel een keer wagen. Weer wat geleerd, zullen we maar zeggen. Het bijgeleverde ijsje was wel uitstekend, overigens. Aan het eind van de rit nog een zeer acceptabel broodje kip, en zo belanden we op Dulles International Airport.

Daar blijkt het nieuwe systeem voor inwonenden en regelmatige terugkeerders inmiddels zijn vruchten af te werpen, want we staan in minder dan no time bij de bagageband onze koffers (die bij elkaar net 26 kilo wogen bij vertrek) bij te vullen met de SeeBuyFly aankopen, om daarna direct weer aan te bieden voor de volgende vlucht. We hebben een kleine 3 uur stuk te slaan op IAD en doe dat wisselend tussen de rookruimte, gate, toiletten en Starbucks. We vertrekken vanaf C6 en de ontspanningsruimte ligt bij C4, dus blijven we kort in de buurt.

Het laatste rukje duurt een uur en 3 kwartier (i.p.v. de geplande 2.19 uur) en dan duiken we de warmte in. Onze koffers zijn er nog sneller dan de meeste roodgelabelde prio-koffers en zo staan we al snel in de parkeergarage bij Alamo om een automobiel te scoren. Er staat een fraaie zwarte Ford Explorer, die ons wel wat lijkt (en in onze huurklasse valt), maar de sleutels ontbreken, dus moeten we toch even langs de stationmanager. Volgens deze dame is de Explorer een “specialty car” en dus niet voor ons, wij moeten er één nemen uit de rij aan de linkerkant. Ook het mailtje van Alamo, met de lijst van SFAR’s, waar de Explorer tussen staat, wist haar niet te overtuigen, zelfs niet nadat ik haar er op wees dat ze in feit haar eigen collega’s dus voor leugenaars uitmaakte. We konden natuurlijk altijd upgraden naar deze wonderschone auto, tegen bijbetaling uiteraard. Dat zijn dus de nieuwe praktijken tegenwoordig. Nou, forget it but !!

Nu stonden er in de linkerrij ook geen misselijke auto’s, maar eerdere ervaringen met de Ford lokten naar een positieve komende 14 dagen. Alleen zonder sleutels is het moeilijk wegrijden met zo’n ding. Nu komt er in de tussentijd een mooie parelmoer Explorer fris gewassen de hoek omrijden, en wij zijn niet voor één gat te vangen, en schieten de jongedame, die hem ook weer in de rij “specialty cars” parkeert, aan met; geef ons de sleutels maar, we nemen hem gelijk mee. En dat deed ze dus ook. Waarom ook niet, dan was zij er van af. Ook bij de slagboom was het geen beletsel, dus crossen we een paar minuten later de 417 tolweg op richting Kissimmee, waar we eerst even snel een kar met boodschappen vullen bij de Publix, die ook deze keer niks van onze pinpas wil weten, en wederom minuten later zitten we, inmiddels half ontkleed, met een lekker bakkie leut en een paar Hollandsch gesmeerde broodjes kaas en ham met een temperatuurtje van 24 graden aan het zwembad.

En dat om 10 uur ’s avonds. Kijk, daar doen we het voor.