Waar zouden we zijn zonder de…..

Inderdaad, de trein. Want die gaan we vandaag nemen. En wel de Amtrak Silver Star. Deels omdat je alles een keer gedaan moet hebben, maar grotendeels omdat we alvast wat ervaring willen opdoen met Amtrak, omdat er een treinreisje in een volgende vakantie op de rol staat. Maar de oorzaak is een bezoek aan een autoshow (klassiekers, hotrods, muscle cars etc.) in Lakeland, iets waar Marion opgekomen was door het lezen van een reisverslag van een mede Floridaforummer. En bij het bekijken van de website van het evenement, met name de locatie bleek dat er een treinstation aan Lake Mirror, plaats van de show, lag en ontstond er een plan. We gaan met de trein !

Via de website van Amtrak stoelen gereserveerd en dus vanmorgen richting Station Kissimmee waar de Ford bijna op het perron (Amtrak Custommers Only) geparkeerd kan worden. Mooi oud station, nog gebouwd, waarschijnlijk niet eigenhandig, door Henry Flagler, zo’n beetje de grondlegger van Florida zoals we het nu kennen. Met nog een klein loketje met zo’n glazen schijf in het midden, zoals je ze in films wel eens ziet, en erachter een spoorbeambte geheel in uniform, met pet. Alleen hoefde hij voor ons niks te doen, bleek, want ons kaartje stond al op de telefoon en zou door de conducteur gescand gaan worden. Niet helemaal ouderwets meer bij Amtrak dus.

Over de treinreis niets dan goeds. Dat begint al bij de instap. De QRcode is door het felle zonlicht (ja, dat is er al weer) moeilijk van de telefoon te scannen, maar na het noemen van de achternaam is het; “Welcome aboard, your seats are 41 & 42” En wat voor stoelen. Meer beenruimte dan een businessstoel in een vliegtuig, met uitklapbare tafel en voetsteun en een rugleuning die zonder problemen voor de achterzitter zeker 60° achterover kan. En als je die dan in de slaapstand geklapt hebt kan er vanonder de stoel nog een voetenbank uitgeklapt worden, zodat niets een fijn tukje nog in de weg zit. Er is airco aan boord, net als wifi (al werkt die in onze wagon slecht), persoonlijk leeslampje en stopcontact, megagroot bagagerek en per wagon 2 ruime toiletten.

Ons reisje duurt maar 45 minuten, maar als je het hele traject, New York – Miami, gaat doen is er nog een barwagon, restaurantwagon met glazen dakverdieping, check-in bagagewagon en voor de liefhebbers wagons met couchettes (2 stapelbedden) of een eigen cabine, bij sommige lijnen zelfs met eigen douche en toilet. Maar wij hadden voor die 3 kwartier genoeg aan onze luxe stoelen.

Het aankomststation ligt inderdaad op de juiste plaats en het is druk, heel druk. Een parkeerplaatsje voor de Ford was al een zoektocht geworden, dus is dit een goede keus geweest. De autoshow bestaat uit 2 delen; een Concours D ‘élégance van automobielen, motoren, fietsen en luxe speedboten van het ontstaan tot de jaren 50, allemaal op de boulevard rondom het meer, en de show van “jongere” auto’s, waaronder ook de hotrods en muscle cars, rondom het typische “small town USA” plein Downtown Lakeland, wat aansluit op het meer, maar wel verdeeld over 14 blokken, dus een behoorlijke wandeltocht. Maar ook zonder autoshow is Lakeland best wel de moeite waard om te bezoeken, het is een erg leuk plaatsje. Ze hebben zelfs drinkfonteintjes voor huisdieren.

We beginnen Downtown en zien al snel dat het veel is, heeeeeeel veel. Op het eerste de beste grasveld staan wel honderd Ford Mustangs, van de eerste tot de nieuwste, en allemaal smetteloos, de één nog mooier dan de ander. Aan de overkant staan de enige echte Amerikaanse sportwagens, de Chevrolette Corvette, ook weer van de oudste (wat zijn die toch mooi) C1, tot het laatste model, de C7 (ook niet echt verkeerd), en bij elkaar meer dan de jaarlijkse Nationale Corvetteshow vlak bij onze woonplaats in Nederland. Het is gewoon niet leuk meer. Maak je een foto van een schitterend model, waarvan je denkt “WOW”, staat er om de hoek nog een mooiere van hetzelfde type. En zo wordt het uiterst selectief fotograferen, want anders heb je zo een paar honderd foto’s bij elkaar. Ook hiervan zal ik een apart albumpje online gaan zetten. Maar hier een kleine selectie.

In een hoek van het plein nemen we bij een klein Cubaans zaakje een overheerlijke cappuccino en begeven ons naar Lake Mirror. Daar staan de oudjes, tot in de puntjes gerestaureerd met de eigenaren soms gekleed in bijpassende outfit uit de tijd van hun pronkstukken. Cords, Packards, Studebakers, Deusenbergs en natuurlijk Chevys, Fords, Lincolns, Dodges e.v.a.. En hun Europese tegenhangers, Mercedes, Bentleys, Jags en Rolls Royces etc. Plus nog wat iconische exemplaren, weliswaar wat jonger, maar door iedereen (die wat ouder is) herkend. Hier en daar ook wat oude fietsen, zowel gemotoriseerd als door mensenbenen aangedreven. En op het water een stel teakhouten Chris Craft speedboten uit die tijd (30er en 40er jaren vorige eeuw) die ook nog een showtje weggeven. En ondanks dat het ouwe boten zijn, kosten ze 2^e hands nog een half fortuin. Ook hier draait het fototoestel weer warm, wat mede veroorzaakt word door de meer dan aangename temperatuur, de 30° wordt met gemak gehaald. Gelukkig staan er veel bomen rond het meer, en bankjes, zodat we af en toe lekker de schaduw kunnen opzoeken. En er waait een fijn briesje.

Voor de lunch doen we een foodtruck aan. Niet zo’n moderne als bij ons, met z’n rechtsgedraaide kienowabonen, of kienwa zoals U wilt, maar zo ene die hier net zo normaal is als Hollandse tulpen, voordat die zwevende hipsters ze gingen adopteren als het nieuwe walhalla van voedsel. Soit, we nemen dus een hotdog, larderen hem met alles wat we lekker vinden en op een gammel tafeltje naast de bus staat en eten hem met smaak op. En als drankje geen groene smoothie met bladandijvie of op Nepalese lavakorrels gekweekte rucolasla, maar gewoon een (h)eerlijke lemonade met ijs. Daarna is het weer richting dorpsplein, waarbij we onderweg nog een aanvaring hebben met de lokale hermandad. Netjes wachtend voor een voetgangerslicht wenkt een politieagente ons naar de overkant. Door alle afzettingen is er nauwelijks verkeer en mogen we veilig oversteken. Aan de overkant gekomen zegt haar mannelijk collega dat dat makkelijk verdienen is, we krijgen een bekeuring voor door rood licht lopen. Gelukkig lachen ze er allebei bij, net zoals wijzelf trouwens. Was even een leuke ervaring, en we wandelen vrolijk verder.

Op het parkplein aangekomen zie we dat de band aan het opbreken is, en ook vertrekken er hier en daar al wat auto’s. En dan wordt gelijk het nadeel van openbaar vervoer hier duidelijk. Je kunt pas weer weg als jouw trein op het station verschijnt, en dat is hier niet vaak. Twee keer per dag maar, eenmaal heen, waar wij mee gekomen zijn, en eenmaal terug, en dat is pas over 3uur. Maar op en rond het plein staan veel banken en zitjes, de meeste onder de bomen, en is er wifi van één van de aanpalende zaken, dus zitten doen we goed. En je ziet ook nog eens een keer bijna alle deelnemende (en in totaal waren dat er zeker 5 tot 600) auto’s langskomen, ook geen straf. We lopen nog een keer bij de Cubaan naar binnen voor hetzelfde recept en zitten zo de tijd uit.

En dat zitten is ook prettig voor de getergde voetjes, want de stappenteller op Marions Iphone geeft een getal ruim boven de 10.000 aan, omgerekend zo’n 7.5 KM, en dat is te voelen. En zo zien we dat de gemeentelijke dienst binnen een uur het hele dorp weer heeft schoongeveegd, en de vele duizenden bezoekers verdwijnen, en het weer een “gewone” Zaterdagnamiddag aan het worden is. Uiteindelijk belanden we weer in de ruime fauteuils van de Amtrak Silver Star, die ons 40 minuten later aflevert in Kissimmee, waar de Explorer trouw op ons staat te wachten.

We praten dan half zeven en dus is het tijd voor de maaltijd. Het plan was Outback, ook al omdat we daar een coupon van $8,- (membership discount) voor hebben die nog maar 1 dag geldig is, maar daar aangekomen is de wachttijd volgens de doorbitch zeker een uur, terwijl het niet echt druk lijkt. Net zoals dit voorjaar lijkt personeelsgebrek de grootste boosdoener. Maar we passen voor een uur wachten en gaan naar de volgende, en dat is letterlijk TGI Fridays, waar we als koppel vrijwel gelijk aan tafel kunnen. Hier hebben ze ook de Ahi Tuna waar ik vandaag zin aan had, en nog lekkerder ook, sinds ze bij Outback het gerecht drastisch gewijzigd hebben. En de rest was ook weer lekker.

Thuis (en laat voor ons doen, maar er is toch niks op TV 🙂 ) wacht er uiteraard weer een lekker bakkie koffie, aangevuld met een prima stukje, door Publix versgemaakte, Key Lime Pie en storten we ons op het overzetten van de foto’s op de laptop, dit stukje neertypen en wat herhalingen op de buis. Morgen is een serieuze rustdag, waarbij de laptop de hoofdrol speelt. Marion moet, wegens 2 dagen van huis, wat werk bijwerken en zelf worstel ik door de foto’s om de motor- en autoalbums samen te stellen en op het interweb te zetten. Maar daarover hoort U morgen meer.